Mechanizmy transmisji monetarnej

Mechanizmy transmisji opisują drogę, jaką zmiany w prowadzonej polityce pieniężnej wpływają na realną i nominalną sferę gospodarki. Można wyróżnić 2 podstawowe etapy transmisji: przechodzenie impulsów polityki pieniężnej przez kanały transmisji monetarnej oraz dalszy etap transmisji do makroekonomicznych zmiennych realnych i nominalnych zwany zagadnieniem neutralności polityki pieniężnej.

Zmiany polityki pieniężnej (reguły polityki pieniężnej)

Po co wymyślono reguły polityki pieniężnej? Banki centralne sterują stopami procentowymi. Dlatego pierwszy etap transmisji polega na dopasowaniu poziomu nominalnych stóp procentowych do sytuacji gospodarczej. Proces ten opisują tzw. Reguły polityki pieniężnej. Lepsze zrozumienie współczesnej bankowości centralnej to debata discretion vs. Rules. Argumentacja, że realny koszt dezinflacji prowadzonej przewidywalny i wiarygodny bank centralny jest niższy.

Proste reguły polityki pieniężnej

Proste reguły polityki pieniężnej zwane są regułami Taylora (Taylor rules). … (link do strony poniżej) zwrócił uwagę na fakt, że Rezerwa Federalna ustala stopy procentowe w sposób, w przybliżeniu zgodny z następującą zasadą: i=0,04 + 1,5 (Pi - 0,02) + 0,5 (y - y*). Jeżeli inflacja jest w celu, a produkcja nie odbiega od potencjału, stopy procentowe są równe nominalnej stopie równowagi.

Co najmniej jednostkowa zmiana stóp procentowych na zmianę inflacji pozwala na dokonanie zmiany stóp realnych w pożądanym kierunku. Reguła Taylora może zapewnić skończoną inflację. Ale czy w praktyce banki rzeczywiście nie powinny reagować na prognozę inflacji?

Reguły a praktyka bankowości centralnej

Żaden bank centralny nie zobowiązał się do mechanistycznego przestrzegania reguły polityki pieniężnej. Szerszy zakres analizowanych danych niż w regule Taylora to wykorzystanie reguł opartych o prognozę wprowadza element uznaniowy (tzn. Sposób sporządzania prognozy), reguły wynikające z optymalizacji są zbyt skomplikowane i podatne na zmiany specyfikacji MTM. W praktyce banki centralne, są najczęściej skłonne do publicznego sformułowania ogólnej zasady, według, której będzie prowadzona polityka pieniężna.

Tak, więc władze monetarne zobowiązują się do wykonania ilościowo określonego celu polityki pieniężnej (np. Celu inflacyjnego), pozostawiając sobie jednak prawo do podejmowania uznaniowych decyzji odnośnie dostosowania instrumentów.